Chapter nine.

Oparł się o framugę drzwi i patrzył jak Evelyn z nieśmiałym uśmiechem podaje rękę Bradowi.
- Jestem BBB, miło cię poznać.
- BBB? - spojrzała na niego zaskoczona.
- Brad brzydka beksa. Dave jestem. - zaśmiał się Phoenix, za co oberwał od gitarzysty w tył głowy.
- Nie słuchaj tego rudego idioty. Big Bad Brad. - wyszczerzył się, przeczesując ręką burzę loków na swojej głowie.
- Sam jesteś idiotą, idioto. - zaczęli się lekko przepychać, na co kobieta patrzyła z wyraźnym rozbawieniem.
- Panowie, mamy damę w towarzystwie. Chociaż udawajcie, że macie trochę kultury. Wybacz zachowanie tych durniów. Ich rozwój intelektualny zakończył się w kołysce. - mężczyzna z wyraźnie azjatyckimi rysami, zwrócił się do niej, wyciągając dłoń w jej kierunu. - Mike Shinoda, miło cię poznać.
- Ej Spike! - Chester krzyknął, przebijając się przez hałas, którego narobił Brad z Davem wpadając na perkusję. - Wiesz co o tobie powiedziała Evelyn?
Kiwnął pytająco głową, wciąż bacznie ją obserwując, gdy piorunowała jego przyjaciela wzrokiem.
- Określiła cię mianem genialnego rapu.
Zaśmiał się cicho i lekko ukłonił.
- Więc jest mi tym bardziej miło. Dziękuję. To co? Chcesz posłuchać jak gramy?
- Jasne. Nigdy do tej pory nie słyszałam was na żywo.
- Nie żałuj. Ta imitacja faceta nie wyciąga dźwięków i fałszuje.
Spojrzała na Chestera i zatopiła się w jego ciemnym spojrzeniu. Uśmiechał się szeroko, bawiąc rogiem koszulki. Nie. Imitacją faceta nie można go było nazwać. W żadnym wypadku.
- Pierdol się Mike.
Parsknęła śmiechem. Przyjemnie się na nich wszystkich patrzyło. Byli dobrze zgrani i mimo docinek widać było jak mocna była więź między nimi.
Bennington rozejrzał się po pomieszczeniu. Z zewnątrz zwykły stary magazyn, w środku jego azyl. Ta sama sala prób od samego początku. I mimo iż sukces pozwoliłby im na wynajęcie, ba na kupno profesjonalnego lokum, żaden z nich nie chciał z tego rezygnować. Zresztą cały sprzęt, który należał do Shinody i Mr. Hahna wystarczał im w zupełności.
Ile razy tu uciekał, gdy było mu źle. Ile stron tu zapisał, wylewając z siebie złość i smutek. Tak, jego azyl. Otwarta przestrzeń wyłożona kolorowymi dywanami, w wielu miejscach zachlapanymi farbami i innymi płynami, nad pochodzeniem których nie chciał się zastanawiać. Kanapa z rozdartym podłokietnikiem i kilka wygodnych foteli, każdy z innej bajki. Tona papierzysk, spod których nawet nie było widać drewnianej ławy. Bliżej niezidentyfikowana plama na ceglanej ścianie, nieudolnie zakryta wyblakłym plakatem Metalliki. Mnóstwo instrumentów i konsoli. Dwa biurka, które lata świetności miały dawno za sobą. Trzy szafy, do których nikt dawno nie zaglądał. Gołe żarówki wiszące z sufitu w kilku miejscach. Zmarszczył brwi, dostrzegając rękaw swojej bluzy pod jednym z biurek. Szukał jej. Kiedyś. Pokręcił rozbawiony głową, to miejsce miało swój specyficzny czar i za nic nie chciałby tego stracić.
- Poszukajmy ci jakiegoś miejsca do siedzenia. Cholera, dawno nikt tu nie sprzątał. - mruknął, kopiąc na bok puste pudełko po pizzy. Podejrzewał, że zaczęły się w nim rozwijać nowe formy życia. - Brad, Phoenix starczy już, ruszcie dupy i ogarnijmy tu trochę.
Wybuchnęła śmiechem widząc, że ich ogarnianie polegało na zrzuceniu wszystkiego na podłogę za kanapą. Faceci. Ciężkie, metalowe drzwi uchyliły się i do pomieszczenia weszło dwóch mężczyzn, żywo o czymś rozmawiając. Przerwali, gdy zauważyli jej obecność. Mike objął ją lekko ramieniem, mrugając do wokalisty tajemniczo. Zresztą cała jego osoba miała lekko enigmatyczną postać.
- A o to i nasi spóźnialscy. Eve poznaj naszego zdolnego DJ'a, Mr. Hahna i cudownego perkusistę, Roba. Panowie to przyjaciółka Chestera, Evelyn.
Czy tylko jej się wydawało, że zawarł drugie dno w słowie przyjaciółka? Zresztą pewnie o wszystkim wiedział, w końcu się przyjaźnili. Jakie musiał mieć o niej zdanie, wiedząc, że całowała się z Chesterem mimo, iż... STOP! Koniec myślenia o tym! Mimowolnie jednak oblizała wargi. Uścisnęła ręce przybyłych mężczyzn, obdarzając ich pogodnym uśmiechem. Rob przeszywał ją spojrzeniem, od którego przebiegł jej po plecach dreszcz. Nie było jednak wrogie, bardziej zaciekawione. Miał ciepły uśmiech i szczere oczy.
- Evelyn siadaj wygodnie i daj się porwać muzyce.
Obserwowała jak zajmują swoje miejsca, a po chwili skupiła się na środku sali, gdzie stał statyw z mikrofonem. A może bardziej na mężczyźnie, który przy nim stanął. Co za widok. Przymknął oczy, mrucząc cicho pod nosem. Usłyszała pierwsze uderzenie w klawisze, a po chwili sama przymknęła powieki, dając się, jak to powiedział Mike, porwać. Każdy dźwięk, który wychodził z jego ust posyłał dreszcze w dół jej kręgosłupa. Byli genialni. Nie wątpiła w to nigdy, ale mogąc ich obserwować od tak prywatnej strony, nie miała wątpliwości za co pokochała ich jako zespół. A teraz miała możliwość ich poznać. A z jednym się nawet całowałaś! Pokręciła głową, jakby odganiała natrętną muchę i szeptała sobie słowa piosenek pod nosem. Po szóstym utworze muzyka zwolniła. Uchyliła oczy i zobaczyła Chestera kilka kroków od siebie. Stał na lekko ugiętych nogach, bujając się w takt i trzymał mikrofon w obu dłoniach, które przyłożył do spoconego czoła. W tym czasie Mike śpiewał zwrotkę, swoim głębokim, niskim głosem. Chaz był totalnie oddany muzyce. Musiał jednak wyczuć jej wzrok, bo uniósł powieki i sparaliżował ją spojrzeniem. Znowu. Podszedł do niej blisko i melodyjnie wyszeptał kolejne wersy piosenki, nachylając się lekko w jej stronę
- Pływam w dymie mostów, które spaliłem. Więc nie przepraszaj, tracę to, na co nie zasłużyłem. To, na co nie zasłużyłem.*
Nie mogła oddychać, a serce tłukło się jej w piersi. Musi coś z tym zrobić, inaczej bez pamięci się w nim... zakocha. A to z kolei skończy się cholernie źle. To się nie mogło udać. Nie, gdy on ma żonę. Zresztą skąd w ogóle myśl, że by ją chciał. Te pocałunki też przecież nic dla niego nie znaczyły. Był pijany, kazał jej zapomnieć. Poczuła skurcz w żołądku. Dla niej znaczyły, a to najlepszy argument, który przemawiał za skończeniem tego. Nawet jeśli będzie musiała opuścić LA, czy Stany by być z dala od niego. Muzyka zamilkła, a ona wróciła do rzeczywistości. Chester obserwował ją ze zmarszczonym czołem.
- Wszystko gra? - wciąż był blisko, a teraz kucnął przed nią, dłonią opierając się o jej kolano, by zachować równowagę. Poczuła jak z tego miejsca rozchodzą się iskierki ciepła. - Zbladłaś i odleciałaś gdzieś myślami. Aż tacy beznadziejni jesteśmy? - zaśmiał się cicho, łapiąc butelkę wody od Brada.
- Jesteście geniuszami. Kompletnie najwspanialszymi muzykami na świecie. Zarówno indywidualnie jak i w całości.
- Chłopaki, słyszycie te słodzenie?
Cała szóstka wyszczerzyła się do niej wesoło i rozproszyła po pomieszczeniu, by chwilę odpocząć. Niemrawo odwzajemniła gest, miała teraz bałagan w głowie i ciężko było jej pozbyć się tych myśli.
- Eve? - spojrzała znów na niego, lekko spanikowana. - Na pewno wszystko ok? Chcesz wody?
Pokręciła przecząco głową.
- Ok. Muszę tylko zaczerpnąć powietrza.
Bo przez twoje perfumy zaraz oszaleję! wrzasnęła w myślach. Podniosła się powoli, a mężczyzna zrobił to samo. Objął ją lekko w talii, na co jej skóra zareagowała dreszczem. Miała ochotę zaszlochać z beznadziejności tej sytuacji.
- Zostaw, poradzę sobie.
Zaprzeczył ruchem głowy.
- Nie puszczę cię samej, jeszcze mi zemdlejesz. Chodź, trzymam cię.

______
*LP - Burning in the skies
Wena się mnie trzyma, ale czasu na cokolwiek mam zbyt mało. Jestem przepracowana i przemęczona. Codziennie wstaję o 3 rano, a wracam z pracy po 14... (taa 8 godzin to tylko w teorii...). Jem obiad i idę spać. I codziennie to samo. Ale mam teraz dwa dni wolnego, więc postaram się nadrobić komentarze, bo czytam wciąż na bieżąco.
Pytanie dodatkowe, nie macie nic przeciwko fragmentom erotycznym? Wolę się upewnić, żeby nikt nie poczuł się zgorszony.
Cóż, miłych wakacji. Ja dopiero 28 lipca idę na urlop. Może pojadę na Woodstock. Zastanawiam się też nad koncertem LP w Berlinie w listopadzie. Tylko cholera 70 euro bilet, a tym bardziej nie chcę jechać sama.
Dobra, nie nudzę. Komentujcie!
VS.