One shot. Bennoda.

- Wiesz Chester, nigdy nie sądziłem, że mając wszystko czego kiedykolwiek pragnąłem, będę odczuwał taki cholerny brak. To prawda, że tego czego mieć nie możemy, pragniemy najbardziej. To takie obezwładniające uczucie, sprawiające, że gdzieś w nas zionie czarna dziura. Dziura, która za czymś tęskni, wyciąga przed siebie ręce, próbując złapać, schwytać coś, co jest poza naszym zasięgiem. I sprawia, że tęsknimy i pragniemy tego jeszcze bardziej. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że miałem to wszystko przed sobą, ale paniczny lęk przed nieznanym sprawił, że po to nie sięgnąłem. I tak nagle to wszystko przepadło. Bezpowrotnie. Wypalając w moim sercu i umyśle ranę, która nie ma najmniejszego zamiaru się zagoić. Przy każdym ruchu, przy każdym oddechu sprawia ból, przypominając mi to jakim idiotą jestem. Dlaczego mnie nie zmusiłeś? Dlaczego pozwoliłeś bym zrezygnował? Przecież wiedziałeś jak jest naprawdę. Znasz mnie lepiej, niż ja kiedykolwiek będę w stanie siebie poznać. Odkryłeś to szybciej, a mimo to stałeś z boku i patrzyłeś. Obserwowałeś to co się działo ze mną, co się działo między nami. To co się działo z tobą. A później wszystko posypało się jak domino. Legło w sekundzie jak domek z kart, który przewraca się przy najmniejszym podmuchu wiatru. Wszystko na co zawsze ciężko pracowałem poszło się pieprzyć, a ja... Ja nawet nie zwróciłem na to uwagi. Na rozpad zespołu, na odejście Anny, na to, że stoczyłem się na samo dno, zaledwie w kilka dni. Jak mogłeś na to pozwolić, Chester? Tak, mam do ciebie ogromny żal. Żal, złość, nienawiść. Ale to nic w porównaniu do tęsknoty, jaką odczuwam. Dlaczego nie uderzyłeś mnie w ten durny, pusty pysk i nie wrzasnąłeś na mnie, jak to zawsze miałeś w zwyczaju, bym zrozumiał? Przecież tak by było. Zrozumiałbym. A może nie... Może bałbym się dopuścić to do siebie, starałbym się odizolować od tego wszystkiego. Od ciebie, od siebie, od nas... Cholera, przecież nas nigdy nie było. Do cholery, Chester. Dlaczego? Dlaczego, dlaczego, dlaczego...? Obudziłeś we mnie coś, o czym nie miałem pojęcia i tak po prostu zrezygnowałeś? Nie dałeś mi czasu abym się pogodził z tą sytuacją, abym chociaż spróbował ją zrozumieć. A, gdy w końcu przecież ją zrozumiałem ciebie już nie było. Ty sukinsynu, jak mogłeś to zrobić? Zostawić mnie w nicości z mętlikiem w głowie, z obawą przed każdym kolejnym oddechem. Z lękiem przed każdym dniem, godziną, sekundą. Pozwoliłeś mi upaść, mimo iż ja tak wiele razy podnosiłem ciebie z ziemi. Zostawiłeś mnie samego. Jak mogłeś? Wiesz co jest najgorsze? Świadomość, że nigdy mi na to pytanie nie odpowiesz. Wtedy, gdy pojawiłeś się w moim progu... Twoje słowa... To co zrobiłeś później... Chester, do diabła! Wpadłeś do mojego mieszkania jakby się za tobą paliło. W pierwszej chwili byłem pewny, że się naćpałeś. Byłeś tak pobudzony, roztrzęsiony, spanikowany... Tak niepewny tego co robisz, niepewny każdego jednego kroku. Rozejrzałeś się zdezorientowany po salonie i z hukiem opadłeś na kanapę. Pamiętam jakby to było wczoraj, gdy schowałeś twarz w dłoniach i zapłakałeś. Ty zapłakałeś. To było jak cios w policzek. Nie wiedziałem co się dzieje. Coś z Talindą, coś z dzieciakami? Mimo iż życie skopało cię po dupie wystarczająco, to tylko raz widziałem cię jak płakałeś. I były to szczęśliwe łzy. A wtedy... Pierwszy raz widziałem cię tak załamanego. Każda twoja łza, twój cichy szloch przebijał mi serce na wylot, a ja tak bardzo chciałem ci pomóc. Musiałem ci pomóc, a okazało się, że zamiast tego odwróciłem się do ciebie plecami. Jakim głupcem byłem. Jak mało wtedy rozumiałem. Do dziś mało rozumiem, a ciebie nie ma abyś mi to wyjaśnił. Na spokojnie, z tym swoim krzywym uśmiechem i błyskiem w oczach. Cholera... To chyba mnie przerasta. - wziął głęboki oddech, pocierając zmarszczone czoło dłonią. - Wracając... Pamiętam jak taki skulony siedziałeś na tej pieprzonej sofie i bałeś się na mnie spojrzeć. A gdy w końcu to zrobiłeś miałeś w oczach taki strach. Byłem przerażony. Ale bardziej przeraziło mnie to, co nastało później. Jak przez mgłę pamiętam jak zerwałeś się nagle, popchnąłeś mnie na ścianę i cholera... Chester, idioto pocałowałeś mnie. Tak po prostu. Wlewając w ten pocałunek tyle bólu, tęsknoty. Mój boże, nie potrafiłem tego zrozumieć. Stałem jak słup, nie potrafiąc cię odepchnąć. Czułem się jakbym stał z boku i to wszystko obserwował z niedowierzaniem. A później twoje słowa. "Kocham cię Mike, zawsze cię kochałem. Od pierwszej chwili, gdy się poznaliśmy." Ty chyba nie rozumiesz co wtedy zrobiłeś. Zawsze byliśmy przyjaciółmi, a ty nagle mi mówisz takie rzeczy? Cholera, całujesz mnie? Z taką pasją, z taką... miłością? Do cholery, Chester co sobie myślałeś? Byłeś w szczęśliwym związku, ja zresztą też. Co się zmieniło? Co w tobie pękło? Nigdy mi już tego nie wytłumaczysz, prawda? Chyba, że gdzieś, kiedyś, jakimś cudem... Ciężko o tym myśleć, że nie ma cię przy mnie. Nie po tym wszystkim. Bo cholera, gdy ja cię odepchnąłem, krzycząc byś wypieprzał z mojego domu... Nie myślałem racjonalnie. Byłem przerażony, zrozum... Mój najlepszy przyjaciel, mówi mi, że mnie kocha... Jakie to jest dziwne. Jakie popieprzone... A ty chyba pierwszy raz w życiu posłuchałeś tego co mówię. Wyszedłeś, zostawiając mnie z tym mętlikiem. Wróciła Anna, a ja spędziłem noc w salonie, nie potrafiąc spojrzeć jej w oczy. Już wtedy zaczęło się wszystko sypać. A ja analizowałem... Całą noc, cały dzień, kolejną noc... Myślałem co to do cholery miało być... i dlaczego... dlaczego czułem ten dreszcz na plecach...? Dlaczego do cholery, twoje usta wydawały się tak idealnie współgrać z moimi...? Jak to możliwe...? Chester? Wyjaśnisz mi kiedykolwiek co to wszystko miało znaczyć? Dla mnie, dla ciebie, dla nas... ? I znów to cholerne słowo. Przecież nigdy nie istniało między nami nic więcej niż przyjaźń. Skąd więc ono w mojej głowie, odbijające się wciąż echem, nie dające spać, nie pozwalające normalnie funkcjonować? Do cholery czemu?! Tak bardzo cię za to nienawidzę! Zasiałeś we mnie tą cholerną niepewność, a gdy w końcu zrozumiałem to, co chciałeś mi uzmysłowić, było za późno... Nie zapomnę nigdy, a bardzo bym chciał, jak w końcu do ciebie pojechałem. Pełen spokoju, gdy w końcu coś zrozumiałem. Pełen optymizmu, że nam się uda. A ty? Byłeś taki spokojny... Otulony snem, bez zmartwień, bez trosk... Otulony wiecznym snem. Jak mogłeś mnie zostawić z tym samego, Chester? Kompletnie samego, mimo iż przecież zrozumiałem! Jak mogłeś podjąć decyzję, że jest za późno beze mnie? Jak mogłeś zdecydować, że nie ma już sensu w tym cholernym szarym świecie, skoro właśnie w tamtym momencie, w ciągu tych pieprzonych kilku sekund w moim salonie, nabrał wszystkich kolorów? Tak intensywnych, tak radosnych, że trudno to sobie wyobrazić. Nie dałeś mi tego przetrawić, zrezygnowałeś... Jak mogłeś... ?
Mężczyzna otarł dłonią płynące po policzkach łzy, podniósł się niechętnie z ławki i poprawił bukiet świeżych róż na marmurowym nagrobku. Pochylił się i pogłaskał zdjęcie znajdujące się na płycie.
- Tęsknię Chester. I lepiej się bój, bo gdy cię w końcu spotkam, najpierw skopię ci tyłek, a później mocno cię przytulę. Kocham cię.
Wyprostował się i po raz ostatni omiatając grób spojrzeniem, odwrócił się na pięcie, opuszczając teren cmentarza. Odetchnął ciężko i spojrzał na pochmurne, szare niebo, przełykając łzy.
- Niedługo się spotkamy. Do zobaczenia.


__________
Ekhm... Na grupie wspominałam o Bennodzie, jednak to co teraz publikuję powstało przed sekundą. Pisane na świeżo, na bloggerze. Nie wiem skąd takie emocje we mnie, ale płaczę. Cholera, wszystko jest tak ulotne, a my tak wielu spraw nie rozumiemy, nie doceniamy... Wybaczcie długość, nigdy nie potrafiłam pisać długich rzeczy, ale przecież wiecie... Mam mieszane uczucia, jest pierwsza w nocy, a ja zastanawiam się nad tym w jakim momencie mojego życia utknęłam. Mam 24 lata i zastanawiam się co mogę zrobić i gdzie popełniłam błąd. Cóż. Nie zanudzam Was dłużej. Przepraszam, że tak smutno.
Pozdrawiam, zdołowana nie wiedzieć czemu, Vampire Soul.