Chapter six.

Obudził się z potwornym bólem głowy. Dlaczego spał w salonie? W kurtce? Musieli dać wczoraj czadu z Evelyn. Rozejrzał się po pokoju, mrużąc oczy, bo światło wpadające przez okna było bezlitosne. Miał tylko nadzieję, że nigdzie jej nie zgubił i wrócili razem do domu. Cholera, a jednak zerwał mu się film. Końcówki wieczoru w barze, nie mówiąc o powrocie do domu, nie pamiętał. Świetnie, po prostu świetnie. Wstał i lekko chwiejnym krokiem opuścił salon. W przedpokoju potknął się o leżące na środku podłogi trampki. Więc, na całe szczęście wrócili razem. Cudem się nie przewrócił, zataczając na zimną ścianę. Oparł o nią czoło i westchnął głośno. Kręciło mu się w głowie, a w żołądku miał istną rewolucję. Skierował kroki w stronę łazienki, gdy dotarły do niego niemiłe odgłosy. Ktoś wymiotował. I nie musiał być wróżką, aby zgadnąć kto. Zapukał cicho, a odgłos ten odbił się echem w jego czaszce.
- Kimkolwiek jesteś, spieprzaj!
Uśmiechnął się lekko. Więc znalazła się Eve.
- Żyjesz? - głos miał lekko zachrypnięty, a gardło obolałe. Co najmniej jakby śpiewał przez pół nocy, co się do cholery wczoraj działo?
- Nienawidzę cię. - dobiegło go zza drzwi. Po chwili usłyszał odgłos spuszczanej wody i w progu stanęła dziewczyna.
- Dzień dobry.
- Umrzyj. - mruknęła, opierając się o framugę.
- Jeśli wyglądam tak jak ty, to chyba nie chcę dziś patrzeć w lustro. - zmierzył ją spojrzeniem i parsknął cicho, by po chwili się skrzywić z bólu. Włosy miała w nieładzie, poszczególne kosmyki sterczały każdy w inną stronę. Była blada, a pod oczami miała sińce. - Wyglądasz kwitnąco.
- Mówiłam ci już dzisiaj, że cię nienawidzę? - spiorunowała go wzrokiem i jęknęła głośno, łapiąc się za brzuch.
- Pamiętasz coś z wczoraj?
- Pomyślmy... Nie. Mimo iż pewien idiota obiecał, że nie zerwie mi się film. Jak to było? Tylko dla rozwiązania języka. Dzięki.
- Oj no Eve, z tego co pamiętam było fajnie. Zaprzeczysz?
Spojrzała na niego groźnie, a po chwili zaśmiała się cicho.
- Nie! Dzięki za miłe powitanie w ojczyźnie.
- Polecam się na przyszłość. Zrobisz nam kawy? Mój organizm domaga się kopniaka.
Przepuściła go w drzwiach i kiwnęła głową.

Kilka minut później po gorącym prysznicu, wyszedł z łazienki. Czuł się trochę lepiej. Trochę to słowo klucz, do normalności dużo mu brakowało. W samym ręczniku, owiniętym wkoło bioder, ruszył schodami na górę żeby się w coś ubrać. Na drugim schodku zatrzymał go jej głos.
- Dużo masz tych tatuaży.
Zerknął na nią przez ramię. Wpatrywała się w jego plecy, po których wciąż spływały kropelki wody z jego głowy. W ręku trzymała kawę, której zapach dotarł do jego nozdrzy.
- Lubię tatuaże. Kawę też. - wskazał palcem na parujący kubek w jej dłoniach. - Zaraz wracam.
Wszedł cicho do sypialni, gdzie wciąż spała Alex. Zegarek wskazywał siedem po dziewiątej rano. Nie wstanie szybciej niż o dwunastej, to było pewne. Zgarnął z garderoby potrzebne ubrania, przebrał się i wrócił boso do Eve.
- A ty masz jakieś tatuaże? - upił łyk kawy, uprzednio za nią dziękując. Posłała mu krzywy uśmiech.
- Musiałabym cię zabić gdybyś je ujrzał.
- Więc masz? - podmuchał lekko na gorącą ciecz, patrząc na nią uważnie spod rzęs.
- Jeden. Ale wątpię byś miał kiedyś okazję go zobaczyć.
- Dlaczego?
- Bo jest w szczególnym miejscu. - puściła mu oko. Zmierzył ją spojrzeniem i uśmiechnął się lekko.
- Wyglądasz jakby twoja wyobraźnia pracowała właśnie na najwyższych obrotach. - roześmiała się, szturchając go w ramię.
- Bo tak jest. - parsknął śmiechem. - Może jednak? - poruszał zabawnie brwiami.
- Zapomnij! - wystawiła mu język, odkładając pusty kubek do zmywarki. - Alex jeszcze śpi?
- Nic nowego. Dla niej pobudka przed dziesiątą oznacza apokalipsę.
- To akurat mnie nie dziwi, zawsze lubiła spać.
- To twój naturalny kolor? - zmienił temat. Złapał w palce kosmyk jej kruczoczarnych, wciąż wilgotnych po szybkim prysznicu włosów, nieświadomie zmniejszając dystans między nimi.
- Mhm. Kolejna rzecz po tatusiu.
- Cholera, musi być z niego równy gość.
- Bo jest, dzięki niemu jestem jaka jestem.
Kiwnął głową, wstając ze stołka.
- Może wieczorem pójdziemy we trójkę trochę pozwiedzać?
- Boję się gdziekolwiek wychodzić z tobą wieczorem.
- Oj przestań. Nie było tak źle.
- Powiedz to mojej głowie. Pulsuje jakby ze dwadzieścia osób waliło w nią młotkiem. To nie jest fajne uczucie. Ani trochę.
- Podobno klin klinem. - wyjął z lodówki butelkę piwa i pomachał jej przed oczami. Przyłożyła dłoń do brzucha, zginając się lekko.
- Jeśli nie chcesz bym zapaskudziła ci podłogę, schowaj to z łaski swojej.
Zaśmiał się cicho, zamienił butelkę na karton soku i rozlał do dwóch szklanek.
- Chciałaś usłyszeć mnie w roli wokalisty Stone Temple Pilots.
- Nie powiedziałam tego. Byłam tylko zaskoczona, że z nimi grasz. Ale niech ci będzie, gwiazdko rocka. Pokaż co tam masz.
Zgromił ją spojrzeniem i bez słowa ruszył do salonu, a ona spokojnie podążyła za nim. Włączył leżącego na stoliku laptopa i na jakimś skomplikowanym odtwarzaczu nacisnął przycisk play.
- Piosenka nazywa się Out of time*.
Sprytnie ukryte w pomieszczeniu głośniki, wypełniły pokój dźwiękiem z każdej strony. Przymknęła oczy i wsłuchała się w muzykę. Nieświadomie nogą zaczęła wystukiwać rytm i kiwać głową w takt. Gdy nastała cisza, siedziała jeszcze chwilę z zamkniętymi powiekami, a Chester nie miał zamiaru jej przeszkadzać. W końcu spojrzała na niego, zachowując powagę.
- I? - przygryzł wargę, patrząc na nią uważnie.
- Serio? To ma być godne Stone Temple Pilots?
Spojrzał nią nią zszokowany. Przeczekała kilka sekund, po czym wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Żałuj, że nie widziałeś swojej miny! Coś cienko u ciebie z krytyką, panie Bennington.
Splótł ręce na piersi i uniósł wysoko podbródek, odwracając ostentacyjnie twarz w drugą stronę.
- Nie gadam z tobą.
- Oj żartowałam. Świetnie do nich pasujesz. Na początku jak mi powiedziałeś, miałam w głowie twoją agresywną stronę z Linkin Park. Jakoś nie umiałam sobie tego wyobrazić, ale serio mi się podoba. Nadałeś im nowego brzmienia. Brawo.
- Dziękuję. - założył nogę na nogę, teatralnie nią machając.
- Proszę bardzo. Pokaż mi może tych geniuszy z Linkin Park. Przynajmniej ich nie minę, nieświadomie na ulicy.
- Mam lepszy pomysł, pójdziesz ze mną na najbliższą próbę.
- To chyba nie jest dobry pomysł.
- Oh, zamknij się. Już o tym gadaliśmy, tyle pamiętam. Koniec tematu. Masz ochotę na śniadanie?
Pogłaskała się po szczupłym brzuchu.
- To trochę ryzykowne, ale niech będzie.
- Zapraszam więc do kuchni. Panie przodem. - żartobliwie machnął ręką i przepuścił ją w progu.


_______
* Stone Temple Pilots - Out of time
Ledwo żyję. Jestem od 3 na nogach, odwaliłam dziś 12 godzin w pracy, a mimo to wciąż o Was myślę. W moim życiu ostatnio dużo się dzieje i ta historia i Wy jesteście dla mnie prawdziwą odskocznią i odpoczynkiem. Przepraszam, że nie komentuję. Wciąż czytam, na bieżąco, ale nie zawsze mam czas by dodać komentarz. Nie bijcie. Widzimy się w następny weekend. Buziaki!