Chapter five.

- Skąd u ciebie zainteresowanie rockiem? Podobno wychowałyście się razem, a jesteście całkiem inne. - spytał zaciekawiony, upijając łyk piwa. Na stoliku między nimi stały dwie puste butelki po piwie i napoczęta whisky.
- Moja mama i mama Alex to siostry. Wierz mi, ich też nie obchodzi nic poza modą. Ale mój tato jest inny. Fakt, byłam wpadką nie ukrywali tego przede mną, a dziadek zmusił mojego tatę do ślubu. Muzyka była jego sposobem na wolność i od małego słuchałam jej razem z nim. - posłała mu wesoły uśmiech. - Będąc małym brzdącem śpiewałam piosenki Led Zeppelin czy właśnie Stone Temple Pilots. Geny muzyczne mam po tatusiu.
- Chwała mu za to. Ja z moim nie miałem łatwego życia. Rodzice się rozwiedli jak byłem gówniarzem.
- Przykro mi.
- Nie ma potrzeby. To jeden z rozdziałów w moim życiu, które mnie ukształtowały. Pytałaś wcześniej o zespoły w których gram. Kiedyś było jeszcze Grey Daze. Ćpałem na potęgę i gdyby nie Linkin Park, a w szczególności Mike to pewnie bym zdechł gdzieś z igłą w przedramieniu. - westchnął ciężko, palcami lewej ręki zdzierając wilgotną etykietę ze swojego Guinnessa. Wzdrygnęła się, słysząc jego słowa.
- Kim jest Mike?
Spojrzał na nią rozbawiony i jednocześnie wdzięczny, że nie zaczęła żałosnych gadek na pocieszenie.
- Czekaj, jak to nazwałaś... Genialny rap? To właśnie jest Mike.
Kiwnęła głową ze zrozumieniem, lekko zawstydzona.
- To takie popieprzone uczucie, gdy masz wrażenie, że wszyscy cię znają z gazet czy z telewizji, że nie musisz mówić nic o sobie, bo każdy zna cię lepiej niż ty sam. A tu pojawiasz się ty i nic kompletnie o mnie nie wiesz.
- Widzę, że sodówka ci uderzyła do głowy panie wszyscy-wiedzą-kim-jestem.
- Nie! - parsknął śmiechem. - To nie to. Podoba mi się to uczucie, dzięki niemu mogę się poczuć sobą. Jak normalny facet z problemami i marzeniami. Dzięki.
- Żaden problem. Jak będziesz znów chciał być gwiazdą, daj znać. Wykrzyczę to na pół miasta. - puściła mu oko, na co się cicho roześmiał. - Więc... Ja nigdy nie sięgnęłam po ciężkie narkotyki, jedynie eksperymentowałam z haszem na studiach, ale niezbyt to do mnie przemawiało.
- Ja byłem gnojkiem, który uważał narkotyki za fajną zabawkę, aż było za późno. Kradłem, kłamałem, wdawałem się w bójki. Za to zresztą wyrzucili mnie ze szkoły. Wiesz co jest w tym najgorsze?
- Hmm?
- Mój ojciec był policjantem. Po rozwodzie nie widywałem go w ogóle, poza tymi sytuacjami, gdy sam mnie pakował do radiowozu lub mijał skutego na korytarzu komendy. Nienawidził mnie za to, że przynosiłem mu wstyd.
- Musiało być ci ciężko.
Podrapał się po policzku, uśmiechając smutno.
- Tak to już w życiu bywa. Jednak jestem mu wdzięczny, że zamknął gnoja, który zniszczył mi dzieciństwo. Chociaż nigdy chyba się o tym nie dowiedział, to był tylko głupi przypadek.
- Nie rozumiem.
Pokręcił głową i upił spory łyk piwa. W ciszy rozlał do szklanek kolejną porcję alkoholu.
- To trochę ciężka rozmowa jak na pierwszy raz.
Kiwnęła spokojnie i uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
- Wiesz, jak z kimś rozmawiam to zazwyczaj ta osoba ma przetrzepane wszystkie informacje na mój temat i albo pyta wprost, albo czuje skrępowanie i omija temat szerokim łukiem. Widzisz, jako dziecko byłem molestowany.
Zastygła z butelką w drodze do ust i wytrzeszczyła na niego oczy.
- Tylko mi nie współczuj, to było dobre dwadzieścia lat temu. - zaoponował szybko i roześmiał się nerwowo.
- Stąd tyle bólu w twoich tekstach? - wyszeptała cicho. Skrzywił się, ale przytaknął.
- Po części. Mówiłem, że ciężki temat? Nie zawracajmy sobie tym głowy. Powiedz lepiej co studiowałaś w Irlandii.
- Architekturę. - parsknęła śmiechem. - Ukończyłam ją zresztą z wyróżnieniem, chociaż gdzieś po drodze straciłam zapał.
- Jestem pod wrażeniem. - klasnął teatralnie w dłonie. Podziękowała skinieniem głowy.
- Może jeszcze znajdę w tym jakąś radość. Jednak póki co czuję się wypalona.
- Znam to uczucie, towarzyszy mi od dłuższego czasu. To chyba przez to jak układa mi się z Alex. - przygryzł dolną wargę, wyczuwając językiem ślad po starym kolczyku.
- Dlaczego się po prostu nie rozwiedziecie?
- Ona mnie chyba wciąż kocha, a ja nie chcę jej skrzywdzić. - zmarszczył brwi i spojrzał na swoje dłonie. - Nigdy też jej nie zdradziłem, to chyba swego rodzaju szacunek. Przyzwyczajenie...
- Wydaje mi się, że jednak na swój sposób ją kochasz.
Zaprzeczył gwałtownym ruchem głowy.
- Nie. Jestem po prostu popieprzony. Wiesz co jest dobijające? Ja jej nigdy nie kochałem. Próbowałem bardzo długo, w jakiś sposób wciąż próbuję, ale nie umiem. Samo to, że tyle lat z nią żyję jest nie lada wyzwaniem.
Złapała go za dłoń i lekko uścisnęła.
- Miłości się nie można nauczyć Chester. Ona albo jest, albo nie. Jeśli kogoś kochasz to tak po prostu jest, nie zmienisz tego. Gorzej, gdy próbujesz sobie wmówić coś, nie patrząc na prawdziwe uczucia. - skrzywiła się, wypiła whisky i kontynuowała. - Miałam w Irlandii faceta. Byliśmy razem trzy lata. Po kilku miesiącach zaczął mnie poniżać, po roku bić. Pozwalałam na to przez pieprzone dwa lata, zanim powiedziałam dość. I to tylko dlatego stałam się ofiarą, że wmawiałam sobie, że go kocham i to on jest najważniejszy.
Zmarszczył brwi w przypływie gniewu.
- Skurwiel. - wysyczał i opróżnił haustem swoją szklankę.
- Wydawało mi się, że go kocham, że życie bez niego nie ma sensu, ale to gówno prawda. Moje szczęście w końcu stanęło na pierwszym miejscu. Stąd też wróciłam do Stanów.
- Nie powinnaś tego zgłosić na policję? Gnój by poszedł siedzieć.
- Chester, naprawdę nie mam ochoty spędzać godzin w sądzie, w dodatku w jego obecności.
Pokręcił zdegustowany głową.
- Skoro tak twierdzisz... - mruknął.
- Opowiedz mi lepiej o zespole. - zmieniła temat, siląc się na wesoły ton.
- O Linkin Park? - uśmiechnął się lekko, zmarszczka na jego czole wciąż jednak się nie wygładziła. - Jest nas sześciu. Mike, Brad, Joe, Rob, Dave i ja. Każdy z nas jest cholernym perfekcjonistą i indywidualistą.
- Dużo dla ciebie znaczą. - stwierdziła, odwzajemniając uśmiech. - Aż oczy ci błyszczą, gdy o nich mówisz.
- Są dla mnie bliżsi niż rodzina. Przygarnęli mnie do zespołu i postawili na nogi, a wierz mi nie było łatwo. Gdy zaproponowali mi miejsce wokalisty, rzuciłem wszystko i za ostatnie pieniądze, które miałem zresztą oddać jednemu dilerowi, przyjechałem do LA. To była jedna z nielicznych dobrych decyzji w moim życiu. Poczekaj aż sama ich poznasz.
- Dlaczego miałabym ich poznać?
- A nie chcesz?
- Chcę, jasne, ale przecież jestem obca.
- Jesteś naszą fanką, więc nie jesteś obca. Zresztą przecież właśnie się poznajemy, prawda? - uniósł do góry szkło. - Za nową znajomość Eve!
- Eve? Nikt tak nigdy na mnie nie mówił.
- Pasuje do ciebie. - wyszczerzył się i wypił trunek.

Kilka piw i kilkanaście kolejek później.

Śmiali się w głos z jakiegoś durnego żartu opowiedzianego przez dziewczynę. Skupiali na sobie spojrzenie kilku trzeźwiejszych osób, siedzących przy barze. Evelyn trzymała się za brzuch, Chester zaś oparł czoło o blat drewnianego stolika i bił się ręką po udzie.
- Jesteś pojebana! - wyjąkał, ledwo łapiąc oddech.
- Potraktuję to jako komplement.
- Pora chyba wracać do domu, co?
Kiwnęła głową i chaotycznie zeszła z wysokiego stołka, potykając się o stolik. Od upadku jednak ochroniły ją ręce mężczyzny. Złapał ją w pasie i wciąż chichocząc, pomógł stanąć prosto.
- Ej áilleacht*, stoicie pod jemiołą. - krzyknął do nich barman, a dziewczyna zarumieniła się lekko i przygryzła wargi.
- Co to znaczy? - spytał zdezorientowany, mrużąc jedno oko i patrząc na nią wesoło.
- Áilleacht czy jemioła? - zaśmiała się.
- Jedno i drugie. - przewrócił oczami.
- Áilleacht oznacza po irlandzku piękna.
- Tu się z nim zgadzam. - wyszczerzył się do niej. - A jemioła?
Westchnęła głośno i spojrzała na niego speszona.
- A jemioła... No cóż według irlandzkiej tradycji właśnie powinieneś mnie pocałować.
Zachichotał i przestąpił z nogi na nogę.
- No to chyba nie mam wyjścia, prawda?

________
*Áilleacht - piękna w języku irlandzkim.

Dodaję dziś, bo jestem w trakcie przeprowadzki (jakbym i tak nie miała za mało czasu...) i mam urwanie głowy. Co do ewentualnych zarzutów o tempo, przypominam, że jestem do przodu o dobrych 7 rozdziałów i wszystko mam dokładnie zaplanowane i przemyślane. Spokojnie. Kolejny rozdział też pewnie się ukaże w sobotę, bo jak już wspominałam w niedzielę jadę na koncert do Rybnika.
Cóż, komentujcie.
Pozdrawiam, wykończona VampireSoul.